Gdy urodzisz się jest jak w bajce.
Życie nadal się kręci i kręci.
Aż nagle pif, paf, tracisz do życia chęci.
Wiesz że czas się zabierać.
Do nieba, do nieba.

każdy wers jest jak spowiedź, jeśli będę zmęczony, proszę pozwól mi odejść, nie przemilczę niczego, chociaż by zabolało, ciągle idę na całość, ziomuś jeszcze ci mało?

Ale jak złapać Cię, gdy wyciągam dłoń, Ty wymykasz mi się z rąk ;cc

Porwano gdzieś sny drżące jak motyle,
Skrępowano kajdanami radości nikłe chwile.
Wyhaftowano smutki na białej chusteczce,
Żelazną łzą przeszyte - choć tak bardzo nie chcę.
Strwożone serce zamarło zranione ostrzem milczenia,
Za ścianą ciszy nie dosłyszało dźwięku ukojenia.
To Wieczna Pieśń bez słów, która i kamień poruszy...
Nadzieja ma skrzydła - przysiadła dziś w duszy.

Boże, dałeś mi życie,
Dałeś mi oczy bym patrzył na Twój świat,
Dałeś mi dłonie bym go czuł całym sobą,
Otrzymałem również serce by kochać,
Starałem się żyć jak najlepiej,
Coraz to bardziej osiągając swoje cele,
Idąc wyżej uczyłem się tego co jest koło mnie,
Co dzień przecierałem oczy i widziałem Twoje dzieło,
Starałem się brać godnie to co mi przynosiłeś o świcie,
Kilka razy moje serce zabijało mocniej,
Lecz to były tylko chwilowe uniesienia,
Aż pewnego mroźnego zimowego dnia,
Obdarowałeś mnie przepiękną niewiastą,
Samoistnie robiłem rzeczy których nigdy bym nie zrobił,
Chciało mi się tańczyć, śpiewać, żyć...
Lecz nadszedł dzień gdy odebrałeś mi to,
Teraz tylko łza tańczy mi na policzku,
Potrafię pisać teraz tylko smutne wiersze,
Żyć, żyć mi już się nie chce,
Było tak pięknie, czułem niebiański smak miłości,
A teraz gorycz i nienawiść od całego świata,
Straciłem wiarę, nadzieje, miłość,
Tak jak dałeś mi szczęście, tak je odebrałeś,
Wiec proszę Cię
Odbierz mi i życie które ofiarowałeś,
Ponieważ już nie chcę żyć, jeżeli nie mogę
Nie mogę na nią spojrzeć, przytulić, pocałować,
Nie potrafię mieć ją tylko w myślach,
Pragnę ją czuć przy mnie, kochać ją i szanować,
Być podporą, powodem jej uśmiechu,
Łzą szczęścia i nutką nadziei,
Odebrałeś mi to więc i odbierz życie,
Nie widzę sensu po co miałbym je zatrzymać,
Gdy tego co kocham, nie mam już...

SMUTEK
tak jak ciemność ogarnia noc, tak dziś serce me
nie jestem wstanie zrozumieć mego smutku
może dlatego, że nie jest tak w mym życiu, jak bym tego chciała?
Może dlatego, że nie rozumiem ludzi którzy mnie krzywdzą
Nawet, gdy o tym nie wiedzą?
Jestem osobą delikatną i łatwo mnie zranić
dlaczego?
Bo może jestem aż tak naiwna?
Tak mogę sobie zadawać pytania do bólu,
lecz dalej tego nie zdołam zrozumieć
To wszystko jest dla mnie za trudne,
tym bardziej, że w tym wszystkim nie widzę sensu istnienia
w tym wielkim, niezrozumiałym świecie

Bo kiedyś przyjdzie taki dzień
spakuję się i wypłynę
drewnianą łódką, koloru czarnego
a wezmę ze sobą misia,
który tak ciągle płacze,
bo bez ucha radzić sobie musi...
wezmę też drzewo, co w parku umiera powoli,
bo zapomnieli... zostawili...
zabiorę ze sobą szkatułkę,
choć wcale jej nie ma...
tam są pochowane moje smutki, żale, marzenia...
i kiedy już dotrę do celu,
ułożę głowę wygodnie i...
zasnę...
a pan w błękicie zabierze mnie do siebie...

Drzwi...
Puk, puk - ktoś puka do drzwi serca mego...
Kto tam? To ja miłość, otwórz proszę...
Nie, odejdź, nie chcę cię...
Puk, puk - kto tam?
To ja szczęście, wpuść mnie...
Nie, nie zbliżaj się...
Puk, puk - kto tam?
To ja smutek, mogę wejść?
Tak, proszę...